Agenda 16 - 22 Juli 2023

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Entoto Band brengt een hedendaagse interpretatie van Ethiopische funk van de ’60s. Bulderende saxofoons, soulvolle zang en groovende ritmes smelten samen in een energieke performance, terwijl  het publiek zich waant op de dansvloer van swingend Addis Ababa! Entoto is: Helen Mengestu – vocals; Million Tewelde – saxophone / aerophone / vocals; Joep Pelt – guitar; Elvis Sergo – Hammond organ / synthesizers; DJ de Koning – percussion; Randell Sambo – drums

entotoband speellijst

Lebohang Kganye verkent de persoonlijke en gezamenlijke 'microgeschiedenissen' van haar familie. Ze onderzoekt dit in de context van de bredere traumatische geschiedenis van Zuid-Afrika van voor, tijdens en in de nasleep van apartheid en kolonialisme. De tentoonstelling benadrukt haar complexe visuele vocabulaire en de diversiteit van media zoals fotografische montages, ruimtelijke installaties/decorontwerp, filmanimaties en patchwork. Kganye beweegt zich moeiteloos binnen de mogelijkheden om het medium fotografie en het Zuid-Afrikaanse culturele erfgoed te dekoloniseren. Lebohang Kganye (1990, Johannesburg, ZA) maakte in 2009 kennis met fotografie tijdens de Market Photo Workshop in Johannesburg en voltooide het Advanced Photography Program in 2011. Ze behaalde een diploma in Schone Kunsten aan de Universiteit van Johannesburg in 2014 en doet momenteel haar Master in Fine Arts aan de Witwatersrand University. Naast de Foam Paul Huf Award 2022 ontving ze recent andere prestigieuze prijzen zoals de Grand Prix Images Vevey 2021/22, Paulo Cunha e Silva Art Prize 2020 en de Camera Austria Award van 2019.

foam

Tot in de jaren ’70 wilden veel fotografen niets van kleurenfotografie weten. Zwartwit was de norm. Zestig jaar later is dit beeld totaal anders. De tentoonstelling New Horizons brengt een cruciale omslag in de geschiedenis van de fotografie in beeld. Kleur is op alle terreinen van de fotografie doorgedrongen, en niet meer weg te denken. Het Rijksmuseum belicht deze zomer met de tentoonstelling hoogtepunten uit de moderne kleurenfotografie. Met onder andere werk van Viviane Sassen, Michael Wolf, Pieter Hugo (Zuid-Afrika) en Ruud van Empel. Met de opkomst van kleurenfotografie zijn ook grenzen tussen genres vervaagd. Kunstzinnige- en documentairefotografie groeien naar elkaar toe. Fotografie is nog altijd een belangrijk medium om te laten zien hoe mensen leven. Soms gebeurt dat op subtiele en indirecte wijze. Zo documenteert Henk Wildschut de vluchtelingen bij Calais zonder henzelf in beeld te brengen, alleen de tenten en andere bouwsels waarin ze leven. Michael Wolf verbeeldde de woonomstandigheden in Hong Kong, niet door de interieurs zelf te fotograferen maar de onmenselijke grootte en anonimiteit van de buitenkanten van wolkenkrabbers. Daarmee zetten zij de zichtbare wereld naar hun hand. Dat doen ook Jacquie Maria Wessels met stillevens in autogarages, Anne Geene met de natuur en Ruud van Empel schept uit het niets een compleet nieuwe wereld.

rijksmuseum

Deze tentoonstelling vertrekt van Simnikiwe Buhlungu’s onderzoekspunten, waarvan dit moment plassen bezoekt als lichamen die agency hebben om tot/met ons te spreken. Wat is een ecosysteem dat leeft in een plas? Hoe zit het met een plas die bestaat als een metaforische pauze? Buhlungu kijkt naar de historische chronologieën van plassen – en de omstandigheden die hun aanwezigheid bepalen – om te laten zien hoe verschillende epistemologieën en manieren van weten kunnen worden ontmoet en iets kunnen verwoorden dat anders zo gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. De tentoonstelling bestaat uit twee delen: de tentoonstelling in de hoofdruimte van de galerie en de speciale performance op 4 juni samen met Negiste Yesside Johnson

meer-info

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Entoto Band brengt een hedendaagse interpretatie van Ethiopische funk van de ’60s. Bulderende saxofoons, soulvolle zang en groovende ritmes smelten samen in een energieke performance, terwijl  het publiek zich waant op de dansvloer van swingend Addis Ababa! Entoto is: Helen Mengestu – vocals; Million Tewelde – saxophone / aerophone / vocals; Joep Pelt – guitar; Elvis Sergo – Hammond organ / synthesizers; DJ de Koning – percussion; Randell Sambo – drums

entotoband speellijst

Lebohang Kganye verkent de persoonlijke en gezamenlijke 'microgeschiedenissen' van haar familie. Ze onderzoekt dit in de context van de bredere traumatische geschiedenis van Zuid-Afrika van voor, tijdens en in de nasleep van apartheid en kolonialisme. De tentoonstelling benadrukt haar complexe visuele vocabulaire en de diversiteit van media zoals fotografische montages, ruimtelijke installaties/decorontwerp, filmanimaties en patchwork. Kganye beweegt zich moeiteloos binnen de mogelijkheden om het medium fotografie en het Zuid-Afrikaanse culturele erfgoed te dekoloniseren. Lebohang Kganye (1990, Johannesburg, ZA) maakte in 2009 kennis met fotografie tijdens de Market Photo Workshop in Johannesburg en voltooide het Advanced Photography Program in 2011. Ze behaalde een diploma in Schone Kunsten aan de Universiteit van Johannesburg in 2014 en doet momenteel haar Master in Fine Arts aan de Witwatersrand University. Naast de Foam Paul Huf Award 2022 ontving ze recent andere prestigieuze prijzen zoals de Grand Prix Images Vevey 2021/22, Paulo Cunha e Silva Art Prize 2020 en de Camera Austria Award van 2019.

foam

Tot in de jaren ’70 wilden veel fotografen niets van kleurenfotografie weten. Zwartwit was de norm. Zestig jaar later is dit beeld totaal anders. De tentoonstelling New Horizons brengt een cruciale omslag in de geschiedenis van de fotografie in beeld. Kleur is op alle terreinen van de fotografie doorgedrongen, en niet meer weg te denken. Het Rijksmuseum belicht deze zomer met de tentoonstelling hoogtepunten uit de moderne kleurenfotografie. Met onder andere werk van Viviane Sassen, Michael Wolf, Pieter Hugo (Zuid-Afrika) en Ruud van Empel. Met de opkomst van kleurenfotografie zijn ook grenzen tussen genres vervaagd. Kunstzinnige- en documentairefotografie groeien naar elkaar toe. Fotografie is nog altijd een belangrijk medium om te laten zien hoe mensen leven. Soms gebeurt dat op subtiele en indirecte wijze. Zo documenteert Henk Wildschut de vluchtelingen bij Calais zonder henzelf in beeld te brengen, alleen de tenten en andere bouwsels waarin ze leven. Michael Wolf verbeeldde de woonomstandigheden in Hong Kong, niet door de interieurs zelf te fotograferen maar de onmenselijke grootte en anonimiteit van de buitenkanten van wolkenkrabbers. Daarmee zetten zij de zichtbare wereld naar hun hand. Dat doen ook Jacquie Maria Wessels met stillevens in autogarages, Anne Geene met de natuur en Ruud van Empel schept uit het niets een compleet nieuwe wereld.

rijksmuseum

Deze tentoonstelling vertrekt van Simnikiwe Buhlungu’s onderzoekspunten, waarvan dit moment plassen bezoekt als lichamen die agency hebben om tot/met ons te spreken. Wat is een ecosysteem dat leeft in een plas? Hoe zit het met een plas die bestaat als een metaforische pauze? Buhlungu kijkt naar de historische chronologieën van plassen – en de omstandigheden die hun aanwezigheid bepalen – om te laten zien hoe verschillende epistemologieën en manieren van weten kunnen worden ontmoet en iets kunnen verwoorden dat anders zo gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. De tentoonstelling bestaat uit twee delen: de tentoonstelling in de hoofdruimte van de galerie en de speciale performance op 4 juni samen met Negiste Yesside Johnson

meer-info

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Entoto Band brengt een hedendaagse interpretatie van Ethiopische funk van de ’60s. Bulderende saxofoons, soulvolle zang en groovende ritmes smelten samen in een energieke performance, terwijl  het publiek zich waant op de dansvloer van swingend Addis Ababa! Entoto is: Helen Mengestu – vocals; Million Tewelde – saxophone / aerophone / vocals; Joep Pelt – guitar; Elvis Sergo – Hammond organ / synthesizers; DJ de Koning – percussion; Randell Sambo – drums

entotoband speellijst

Lebohang Kganye verkent de persoonlijke en gezamenlijke 'microgeschiedenissen' van haar familie. Ze onderzoekt dit in de context van de bredere traumatische geschiedenis van Zuid-Afrika van voor, tijdens en in de nasleep van apartheid en kolonialisme. De tentoonstelling benadrukt haar complexe visuele vocabulaire en de diversiteit van media zoals fotografische montages, ruimtelijke installaties/decorontwerp, filmanimaties en patchwork. Kganye beweegt zich moeiteloos binnen de mogelijkheden om het medium fotografie en het Zuid-Afrikaanse culturele erfgoed te dekoloniseren. Lebohang Kganye (1990, Johannesburg, ZA) maakte in 2009 kennis met fotografie tijdens de Market Photo Workshop in Johannesburg en voltooide het Advanced Photography Program in 2011. Ze behaalde een diploma in Schone Kunsten aan de Universiteit van Johannesburg in 2014 en doet momenteel haar Master in Fine Arts aan de Witwatersrand University. Naast de Foam Paul Huf Award 2022 ontving ze recent andere prestigieuze prijzen zoals de Grand Prix Images Vevey 2021/22, Paulo Cunha e Silva Art Prize 2020 en de Camera Austria Award van 2019.

foam

Tot in de jaren ’70 wilden veel fotografen niets van kleurenfotografie weten. Zwartwit was de norm. Zestig jaar later is dit beeld totaal anders. De tentoonstelling New Horizons brengt een cruciale omslag in de geschiedenis van de fotografie in beeld. Kleur is op alle terreinen van de fotografie doorgedrongen, en niet meer weg te denken. Het Rijksmuseum belicht deze zomer met de tentoonstelling hoogtepunten uit de moderne kleurenfotografie. Met onder andere werk van Viviane Sassen, Michael Wolf, Pieter Hugo (Zuid-Afrika) en Ruud van Empel. Met de opkomst van kleurenfotografie zijn ook grenzen tussen genres vervaagd. Kunstzinnige- en documentairefotografie groeien naar elkaar toe. Fotografie is nog altijd een belangrijk medium om te laten zien hoe mensen leven. Soms gebeurt dat op subtiele en indirecte wijze. Zo documenteert Henk Wildschut de vluchtelingen bij Calais zonder henzelf in beeld te brengen, alleen de tenten en andere bouwsels waarin ze leven. Michael Wolf verbeeldde de woonomstandigheden in Hong Kong, niet door de interieurs zelf te fotograferen maar de onmenselijke grootte en anonimiteit van de buitenkanten van wolkenkrabbers. Daarmee zetten zij de zichtbare wereld naar hun hand. Dat doen ook Jacquie Maria Wessels met stillevens in autogarages, Anne Geene met de natuur en Ruud van Empel schept uit het niets een compleet nieuwe wereld.

rijksmuseum

Deze tentoonstelling vertrekt van Simnikiwe Buhlungu’s onderzoekspunten, waarvan dit moment plassen bezoekt als lichamen die agency hebben om tot/met ons te spreken. Wat is een ecosysteem dat leeft in een plas? Hoe zit het met een plas die bestaat als een metaforische pauze? Buhlungu kijkt naar de historische chronologieën van plassen – en de omstandigheden die hun aanwezigheid bepalen – om te laten zien hoe verschillende epistemologieën en manieren van weten kunnen worden ontmoet en iets kunnen verwoorden dat anders zo gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. De tentoonstelling bestaat uit twee delen: de tentoonstelling in de hoofdruimte van de galerie en de speciale performance op 4 juni samen met Negiste Yesside Johnson

meer-info

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Entoto Band brengt een hedendaagse interpretatie van Ethiopische funk van de ’60s. Bulderende saxofoons, soulvolle zang en groovende ritmes smelten samen in een energieke performance, terwijl  het publiek zich waant op de dansvloer van swingend Addis Ababa! Entoto is: Helen Mengestu – vocals; Million Tewelde – saxophone / aerophone / vocals; Joep Pelt – guitar; Elvis Sergo – Hammond organ / synthesizers; DJ de Koning – percussion; Randell Sambo – drums

entotoband speellijst

Lebohang Kganye verkent de persoonlijke en gezamenlijke 'microgeschiedenissen' van haar familie. Ze onderzoekt dit in de context van de bredere traumatische geschiedenis van Zuid-Afrika van voor, tijdens en in de nasleep van apartheid en kolonialisme. De tentoonstelling benadrukt haar complexe visuele vocabulaire en de diversiteit van media zoals fotografische montages, ruimtelijke installaties/decorontwerp, filmanimaties en patchwork. Kganye beweegt zich moeiteloos binnen de mogelijkheden om het medium fotografie en het Zuid-Afrikaanse culturele erfgoed te dekoloniseren. Lebohang Kganye (1990, Johannesburg, ZA) maakte in 2009 kennis met fotografie tijdens de Market Photo Workshop in Johannesburg en voltooide het Advanced Photography Program in 2011. Ze behaalde een diploma in Schone Kunsten aan de Universiteit van Johannesburg in 2014 en doet momenteel haar Master in Fine Arts aan de Witwatersrand University. Naast de Foam Paul Huf Award 2022 ontving ze recent andere prestigieuze prijzen zoals de Grand Prix Images Vevey 2021/22, Paulo Cunha e Silva Art Prize 2020 en de Camera Austria Award van 2019.

foam

Tot in de jaren ’70 wilden veel fotografen niets van kleurenfotografie weten. Zwartwit was de norm. Zestig jaar later is dit beeld totaal anders. De tentoonstelling New Horizons brengt een cruciale omslag in de geschiedenis van de fotografie in beeld. Kleur is op alle terreinen van de fotografie doorgedrongen, en niet meer weg te denken. Het Rijksmuseum belicht deze zomer met de tentoonstelling hoogtepunten uit de moderne kleurenfotografie. Met onder andere werk van Viviane Sassen, Michael Wolf, Pieter Hugo (Zuid-Afrika) en Ruud van Empel. Met de opkomst van kleurenfotografie zijn ook grenzen tussen genres vervaagd. Kunstzinnige- en documentairefotografie groeien naar elkaar toe. Fotografie is nog altijd een belangrijk medium om te laten zien hoe mensen leven. Soms gebeurt dat op subtiele en indirecte wijze. Zo documenteert Henk Wildschut de vluchtelingen bij Calais zonder henzelf in beeld te brengen, alleen de tenten en andere bouwsels waarin ze leven. Michael Wolf verbeeldde de woonomstandigheden in Hong Kong, niet door de interieurs zelf te fotograferen maar de onmenselijke grootte en anonimiteit van de buitenkanten van wolkenkrabbers. Daarmee zetten zij de zichtbare wereld naar hun hand. Dat doen ook Jacquie Maria Wessels met stillevens in autogarages, Anne Geene met de natuur en Ruud van Empel schept uit het niets een compleet nieuwe wereld.

rijksmuseum

Deze tentoonstelling vertrekt van Simnikiwe Buhlungu’s onderzoekspunten, waarvan dit moment plassen bezoekt als lichamen die agency hebben om tot/met ons te spreken. Wat is een ecosysteem dat leeft in een plas? Hoe zit het met een plas die bestaat als een metaforische pauze? Buhlungu kijkt naar de historische chronologieën van plassen – en de omstandigheden die hun aanwezigheid bepalen – om te laten zien hoe verschillende epistemologieën en manieren van weten kunnen worden ontmoet en iets kunnen verwoorden dat anders zo gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. De tentoonstelling bestaat uit twee delen: de tentoonstelling in de hoofdruimte van de galerie en de speciale performance op 4 juni samen met Negiste Yesside Johnson

meer-info

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Entoto Band brengt een hedendaagse interpretatie van Ethiopische funk van de ’60s. Bulderende saxofoons, soulvolle zang en groovende ritmes smelten samen in een energieke performance, terwijl  het publiek zich waant op de dansvloer van swingend Addis Ababa! Entoto is: Helen Mengestu – vocals; Million Tewelde – saxophone / aerophone / vocals; Joep Pelt – guitar; Elvis Sergo – Hammond organ / synthesizers; DJ de Koning – percussion; Randell Sambo – drums

entotoband speellijst

Lebohang Kganye verkent de persoonlijke en gezamenlijke 'microgeschiedenissen' van haar familie. Ze onderzoekt dit in de context van de bredere traumatische geschiedenis van Zuid-Afrika van voor, tijdens en in de nasleep van apartheid en kolonialisme. De tentoonstelling benadrukt haar complexe visuele vocabulaire en de diversiteit van media zoals fotografische montages, ruimtelijke installaties/decorontwerp, filmanimaties en patchwork. Kganye beweegt zich moeiteloos binnen de mogelijkheden om het medium fotografie en het Zuid-Afrikaanse culturele erfgoed te dekoloniseren. Lebohang Kganye (1990, Johannesburg, ZA) maakte in 2009 kennis met fotografie tijdens de Market Photo Workshop in Johannesburg en voltooide het Advanced Photography Program in 2011. Ze behaalde een diploma in Schone Kunsten aan de Universiteit van Johannesburg in 2014 en doet momenteel haar Master in Fine Arts aan de Witwatersrand University. Naast de Foam Paul Huf Award 2022 ontving ze recent andere prestigieuze prijzen zoals de Grand Prix Images Vevey 2021/22, Paulo Cunha e Silva Art Prize 2020 en de Camera Austria Award van 2019.

foam

Tot in de jaren ’70 wilden veel fotografen niets van kleurenfotografie weten. Zwartwit was de norm. Zestig jaar later is dit beeld totaal anders. De tentoonstelling New Horizons brengt een cruciale omslag in de geschiedenis van de fotografie in beeld. Kleur is op alle terreinen van de fotografie doorgedrongen, en niet meer weg te denken. Het Rijksmuseum belicht deze zomer met de tentoonstelling hoogtepunten uit de moderne kleurenfotografie. Met onder andere werk van Viviane Sassen, Michael Wolf, Pieter Hugo (Zuid-Afrika) en Ruud van Empel. Met de opkomst van kleurenfotografie zijn ook grenzen tussen genres vervaagd. Kunstzinnige- en documentairefotografie groeien naar elkaar toe. Fotografie is nog altijd een belangrijk medium om te laten zien hoe mensen leven. Soms gebeurt dat op subtiele en indirecte wijze. Zo documenteert Henk Wildschut de vluchtelingen bij Calais zonder henzelf in beeld te brengen, alleen de tenten en andere bouwsels waarin ze leven. Michael Wolf verbeeldde de woonomstandigheden in Hong Kong, niet door de interieurs zelf te fotograferen maar de onmenselijke grootte en anonimiteit van de buitenkanten van wolkenkrabbers. Daarmee zetten zij de zichtbare wereld naar hun hand. Dat doen ook Jacquie Maria Wessels met stillevens in autogarages, Anne Geene met de natuur en Ruud van Empel schept uit het niets een compleet nieuwe wereld.

rijksmuseum

Deze tentoonstelling vertrekt van Simnikiwe Buhlungu’s onderzoekspunten, waarvan dit moment plassen bezoekt als lichamen die agency hebben om tot/met ons te spreken. Wat is een ecosysteem dat leeft in een plas? Hoe zit het met een plas die bestaat als een metaforische pauze? Buhlungu kijkt naar de historische chronologieën van plassen – en de omstandigheden die hun aanwezigheid bepalen – om te laten zien hoe verschillende epistemologieën en manieren van weten kunnen worden ontmoet en iets kunnen verwoorden dat anders zo gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. De tentoonstelling bestaat uit twee delen: de tentoonstelling in de hoofdruimte van de galerie en de speciale performance op 4 juni samen met Negiste Yesside Johnson

meer-info

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Entoto Band brengt een hedendaagse interpretatie van Ethiopische funk van de ’60s. Bulderende saxofoons, soulvolle zang en groovende ritmes smelten samen in een energieke performance, terwijl  het publiek zich waant op de dansvloer van swingend Addis Ababa! Entoto is: Helen Mengestu – vocals; Million Tewelde – saxophone / aerophone / vocals; Joep Pelt – guitar; Elvis Sergo – Hammond organ / synthesizers; DJ de Koning – percussion; Randell Sambo – drums

entotoband speellijst

Lebohang Kganye verkent de persoonlijke en gezamenlijke 'microgeschiedenissen' van haar familie. Ze onderzoekt dit in de context van de bredere traumatische geschiedenis van Zuid-Afrika van voor, tijdens en in de nasleep van apartheid en kolonialisme. De tentoonstelling benadrukt haar complexe visuele vocabulaire en de diversiteit van media zoals fotografische montages, ruimtelijke installaties/decorontwerp, filmanimaties en patchwork. Kganye beweegt zich moeiteloos binnen de mogelijkheden om het medium fotografie en het Zuid-Afrikaanse culturele erfgoed te dekoloniseren. Lebohang Kganye (1990, Johannesburg, ZA) maakte in 2009 kennis met fotografie tijdens de Market Photo Workshop in Johannesburg en voltooide het Advanced Photography Program in 2011. Ze behaalde een diploma in Schone Kunsten aan de Universiteit van Johannesburg in 2014 en doet momenteel haar Master in Fine Arts aan de Witwatersrand University. Naast de Foam Paul Huf Award 2022 ontving ze recent andere prestigieuze prijzen zoals de Grand Prix Images Vevey 2021/22, Paulo Cunha e Silva Art Prize 2020 en de Camera Austria Award van 2019.

foam

Tot in de jaren ’70 wilden veel fotografen niets van kleurenfotografie weten. Zwartwit was de norm. Zestig jaar later is dit beeld totaal anders. De tentoonstelling New Horizons brengt een cruciale omslag in de geschiedenis van de fotografie in beeld. Kleur is op alle terreinen van de fotografie doorgedrongen, en niet meer weg te denken. Het Rijksmuseum belicht deze zomer met de tentoonstelling hoogtepunten uit de moderne kleurenfotografie. Met onder andere werk van Viviane Sassen, Michael Wolf, Pieter Hugo (Zuid-Afrika) en Ruud van Empel. Met de opkomst van kleurenfotografie zijn ook grenzen tussen genres vervaagd. Kunstzinnige- en documentairefotografie groeien naar elkaar toe. Fotografie is nog altijd een belangrijk medium om te laten zien hoe mensen leven. Soms gebeurt dat op subtiele en indirecte wijze. Zo documenteert Henk Wildschut de vluchtelingen bij Calais zonder henzelf in beeld te brengen, alleen de tenten en andere bouwsels waarin ze leven. Michael Wolf verbeeldde de woonomstandigheden in Hong Kong, niet door de interieurs zelf te fotograferen maar de onmenselijke grootte en anonimiteit van de buitenkanten van wolkenkrabbers. Daarmee zetten zij de zichtbare wereld naar hun hand. Dat doen ook Jacquie Maria Wessels met stillevens in autogarages, Anne Geene met de natuur en Ruud van Empel schept uit het niets een compleet nieuwe wereld.

rijksmuseum

Deze tentoonstelling vertrekt van Simnikiwe Buhlungu’s onderzoekspunten, waarvan dit moment plassen bezoekt als lichamen die agency hebben om tot/met ons te spreken. Wat is een ecosysteem dat leeft in een plas? Hoe zit het met een plas die bestaat als een metaforische pauze? Buhlungu kijkt naar de historische chronologieën van plassen – en de omstandigheden die hun aanwezigheid bepalen – om te laten zien hoe verschillende epistemologieën en manieren van weten kunnen worden ontmoet en iets kunnen verwoorden dat anders zo gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. De tentoonstelling bestaat uit twee delen: de tentoonstelling in de hoofdruimte van de galerie en de speciale performance op 4 juni samen met Negiste Yesside Johnson

meer-info

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder

Ook deze zomer in de Koorzaal: de Basement Sessions! Jonge, hemelbestormende artiesten treden op in deze intieme ruimte, in de krochten van Het Concertgebouw. Van jazz tot singer-songwriter, van soul tot (neo)klassiek. Bij elk concert is er ruimte voor verrassing en eigenzinnigheid. Met in deze Basement Sessions: de niet te stoppen zangeres Joya Mooi. Aanvang 19.30 of 21.30

meer-info

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Entoto Band brengt een hedendaagse interpretatie van Ethiopische funk van de ’60s. Bulderende saxofoons, soulvolle zang en groovende ritmes smelten samen in een energieke performance, terwijl  het publiek zich waant op de dansvloer van swingend Addis Ababa! Entoto is: Helen Mengestu – vocals; Million Tewelde – saxophone / aerophone / vocals; Joep Pelt – guitar; Elvis Sergo – Hammond organ / synthesizers; DJ de Koning – percussion; Randell Sambo – drums

entotoband speellijst

Lebohang Kganye verkent de persoonlijke en gezamenlijke 'microgeschiedenissen' van haar familie. Ze onderzoekt dit in de context van de bredere traumatische geschiedenis van Zuid-Afrika van voor, tijdens en in de nasleep van apartheid en kolonialisme. De tentoonstelling benadrukt haar complexe visuele vocabulaire en de diversiteit van media zoals fotografische montages, ruimtelijke installaties/decorontwerp, filmanimaties en patchwork. Kganye beweegt zich moeiteloos binnen de mogelijkheden om het medium fotografie en het Zuid-Afrikaanse culturele erfgoed te dekoloniseren. Lebohang Kganye (1990, Johannesburg, ZA) maakte in 2009 kennis met fotografie tijdens de Market Photo Workshop in Johannesburg en voltooide het Advanced Photography Program in 2011. Ze behaalde een diploma in Schone Kunsten aan de Universiteit van Johannesburg in 2014 en doet momenteel haar Master in Fine Arts aan de Witwatersrand University. Naast de Foam Paul Huf Award 2022 ontving ze recent andere prestigieuze prijzen zoals de Grand Prix Images Vevey 2021/22, Paulo Cunha e Silva Art Prize 2020 en de Camera Austria Award van 2019.

foam

Tot in de jaren ’70 wilden veel fotografen niets van kleurenfotografie weten. Zwartwit was de norm. Zestig jaar later is dit beeld totaal anders. De tentoonstelling New Horizons brengt een cruciale omslag in de geschiedenis van de fotografie in beeld. Kleur is op alle terreinen van de fotografie doorgedrongen, en niet meer weg te denken. Het Rijksmuseum belicht deze zomer met de tentoonstelling hoogtepunten uit de moderne kleurenfotografie. Met onder andere werk van Viviane Sassen, Michael Wolf, Pieter Hugo (Zuid-Afrika) en Ruud van Empel. Met de opkomst van kleurenfotografie zijn ook grenzen tussen genres vervaagd. Kunstzinnige- en documentairefotografie groeien naar elkaar toe. Fotografie is nog altijd een belangrijk medium om te laten zien hoe mensen leven. Soms gebeurt dat op subtiele en indirecte wijze. Zo documenteert Henk Wildschut de vluchtelingen bij Calais zonder henzelf in beeld te brengen, alleen de tenten en andere bouwsels waarin ze leven. Michael Wolf verbeeldde de woonomstandigheden in Hong Kong, niet door de interieurs zelf te fotograferen maar de onmenselijke grootte en anonimiteit van de buitenkanten van wolkenkrabbers. Daarmee zetten zij de zichtbare wereld naar hun hand. Dat doen ook Jacquie Maria Wessels met stillevens in autogarages, Anne Geene met de natuur en Ruud van Empel schept uit het niets een compleet nieuwe wereld.

rijksmuseum

Deze tentoonstelling vertrekt van Simnikiwe Buhlungu’s onderzoekspunten, waarvan dit moment plassen bezoekt als lichamen die agency hebben om tot/met ons te spreken. Wat is een ecosysteem dat leeft in een plas? Hoe zit het met een plas die bestaat als een metaforische pauze? Buhlungu kijkt naar de historische chronologieën van plassen – en de omstandigheden die hun aanwezigheid bepalen – om te laten zien hoe verschillende epistemologieën en manieren van weten kunnen worden ontmoet en iets kunnen verwoorden dat anders zo gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. De tentoonstelling bestaat uit twee delen: de tentoonstelling in de hoofdruimte van de galerie en de speciale performance op 4 juni samen met Negiste Yesside Johnson

meer-info

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder