Agenda 02 - 08 Juli 2023

The title refers to the intangible world of dreams as a space of learning where extraordinary, overlooked and discredited places of knowledge are illuminated. The exhibition which will festively open during Amsterdam Art Week, includes works out of two  installations, Zinodaka, 2022 and Ntabamanzi, 2022, along with the video work Rolling Mountains Dream, 2021. Gqunta examines the enclosures imposed upon African knowledge systems and sees this deprival as a symptom of colonial history and conquest. She positions dreams as a response to this curtailment and a space from which new languages, wisdoms and information for living emerge.

more-info

Het Afrika Festival Hertme is een van de meest authentieke festivals van Nederland! In het prachtige, groene Openluchttheater Hertme vindt al sinds 1989 het tweedaagse muziekfestival plaats. Met in 2-23 muziek uit: Tanzania/Zanzibar, Guinee-Bissau, Zuid-Afrika, Madagaskar, Nigeria, DR Congo, Mali, Kaapverdië, Ghana, Benin, Réunion en Burkina Faso

meer-info   artiesten

Stevenson presenteert met veel genoegen Ayinethi iyadyudyuza!, Mawande Ka Zenzile’s eerste solo tentoonstelling in Amsterdam. De nieuwe schilderijen van de kunstenaar, gemaakt met koeienmest en olieverf, zijn gebaseerd op zijn isiXhosa gebruiken. Hij schrijft de niet-representatieve beelden toe aan archetypische vormen die relateren aan zijn levensweg als itola (traditionele genezer), het landschap rond zijn voorouderlijk huis in de Oost-Kaap, en de daaruit voortkomende oorspronkelijke kennis. Ka Zenzile is geboren in Lady Frere, Oost-Kaap, in 1986. Hij heeft zijn MA Fine Art behaald aan de Michaelis School of Fine Art, University of Cape Town. Hij heeft de Tollman Award for Visual Art in 2014 toegereikt gekregen, de Michaelis Prize in 2013, en was shortlisted voor de eerste Norval Sovereign African Art Prize. Hij was een van de drie kunstenaars die geselecteerd waren voor The Stronger We Become in het Zuid-Afrikaans Paviljoen op de Venetië Biennale van 2019, gecureerd door Nomusa Makhubu en Nkule Mabaso.

meer-info

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Entoto Band brengt een hedendaagse interpretatie van Ethiopische funk van de ’60s. Bulderende saxofoons, soulvolle zang en groovende ritmes smelten samen in een energieke performance, terwijl  het publiek zich waant op de dansvloer van swingend Addis Ababa! Entoto is: Helen Mengestu – vocals; Million Tewelde – saxophone / aerophone / vocals; Joep Pelt – guitar; Elvis Sergo – Hammond organ / synthesizers; DJ de Koning – percussion; Randell Sambo – drums

entotoband speellijst

Lebohang Kganye verkent de persoonlijke en gezamenlijke 'microgeschiedenissen' van haar familie. Ze onderzoekt dit in de context van de bredere traumatische geschiedenis van Zuid-Afrika van voor, tijdens en in de nasleep van apartheid en kolonialisme. De tentoonstelling benadrukt haar complexe visuele vocabulaire en de diversiteit van media zoals fotografische montages, ruimtelijke installaties/decorontwerp, filmanimaties en patchwork. Kganye beweegt zich moeiteloos binnen de mogelijkheden om het medium fotografie en het Zuid-Afrikaanse culturele erfgoed te dekoloniseren. Lebohang Kganye (1990, Johannesburg, ZA) maakte in 2009 kennis met fotografie tijdens de Market Photo Workshop in Johannesburg en voltooide het Advanced Photography Program in 2011. Ze behaalde een diploma in Schone Kunsten aan de Universiteit van Johannesburg in 2014 en doet momenteel haar Master in Fine Arts aan de Witwatersrand University. Naast de Foam Paul Huf Award 2022 ontving ze recent andere prestigieuze prijzen zoals de Grand Prix Images Vevey 2021/22, Paulo Cunha e Silva Art Prize 2020 en de Camera Austria Award van 2019.

foam

Tot in de jaren ’70 wilden veel fotografen niets van kleurenfotografie weten. Zwartwit was de norm. Zestig jaar later is dit beeld totaal anders. De tentoonstelling New Horizons brengt een cruciale omslag in de geschiedenis van de fotografie in beeld. Kleur is op alle terreinen van de fotografie doorgedrongen, en niet meer weg te denken. Het Rijksmuseum belicht deze zomer met de tentoonstelling hoogtepunten uit de moderne kleurenfotografie. Met onder andere werk van Viviane Sassen, Michael Wolf, Pieter Hugo (Zuid-Afrika) en Ruud van Empel. Met de opkomst van kleurenfotografie zijn ook grenzen tussen genres vervaagd. Kunstzinnige- en documentairefotografie groeien naar elkaar toe. Fotografie is nog altijd een belangrijk medium om te laten zien hoe mensen leven. Soms gebeurt dat op subtiele en indirecte wijze. Zo documenteert Henk Wildschut de vluchtelingen bij Calais zonder henzelf in beeld te brengen, alleen de tenten en andere bouwsels waarin ze leven. Michael Wolf verbeeldde de woonomstandigheden in Hong Kong, niet door de interieurs zelf te fotograferen maar de onmenselijke grootte en anonimiteit van de buitenkanten van wolkenkrabbers. Daarmee zetten zij de zichtbare wereld naar hun hand. Dat doen ook Jacquie Maria Wessels met stillevens in autogarages, Anne Geene met de natuur en Ruud van Empel schept uit het niets een compleet nieuwe wereld.

rijksmuseum

Deze tentoonstelling vertrekt van Simnikiwe Buhlungu’s onderzoekspunten, waarvan dit moment plassen bezoekt als lichamen die agency hebben om tot/met ons te spreken. Wat is een ecosysteem dat leeft in een plas? Hoe zit het met een plas die bestaat als een metaforische pauze? Buhlungu kijkt naar de historische chronologieën van plassen – en de omstandigheden die hun aanwezigheid bepalen – om te laten zien hoe verschillende epistemologieën en manieren van weten kunnen worden ontmoet en iets kunnen verwoorden dat anders zo gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. De tentoonstelling bestaat uit twee delen: de tentoonstelling in de hoofdruimte van de galerie en de speciale performance op 4 juni samen met Negiste Yesside Johnson

meer-info

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder

In de periode van 2 juni t/m 2 juli 2023 presenteert Untold het Black Heritage Festival (BHF). Een festival met diverse activiteiten zoals lezingen, seminars en workshops waarin professionele en amateur beoefenaars van performance arts en erfgoed specialisten bij elkaar komen voor onderlinge inspiratie en kennisuitwisseling over de geschiedenis, heden en toekomst van Afrikaans immaterieel erfgoed. BHF wordt op vrijdagen, zaterdagen en zondagen gepresenteerd in aanloop naar Keti Koti (herdenking en viering afschaffing slavernij in het Koninkrijk der Nederlanden op 1 juli 1863). Het festival bestaat uit masterclasses van nationale en internationale dansgezelschappen, lezingen van antropologen en erfgoedspecialisten over de betekenis van dans, muziek en tradities in de Afrikaanse diaspora, seminars van deskundigen op het gebied van African performance arts, Afrikaanse dansvoorstellingen en verschillende doe en leer workshops voor kinderen, jongeren en volwassenen.

meer-info

The title refers to the intangible world of dreams as a space of learning where extraordinary, overlooked and discredited places of knowledge are illuminated. The exhibition which will festively open during Amsterdam Art Week, includes works out of two  installations, Zinodaka, 2022 and Ntabamanzi, 2022, along with the video work Rolling Mountains Dream, 2021. Gqunta examines the enclosures imposed upon African knowledge systems and sees this deprival as a symptom of colonial history and conquest. She positions dreams as a response to this curtailment and a space from which new languages, wisdoms and information for living emerge.

more-info

Stevenson presenteert met veel genoegen Ayinethi iyadyudyuza!, Mawande Ka Zenzile’s eerste solo tentoonstelling in Amsterdam. De nieuwe schilderijen van de kunstenaar, gemaakt met koeienmest en olieverf, zijn gebaseerd op zijn isiXhosa gebruiken. Hij schrijft de niet-representatieve beelden toe aan archetypische vormen die relateren aan zijn levensweg als itola (traditionele genezer), het landschap rond zijn voorouderlijk huis in de Oost-Kaap, en de daaruit voortkomende oorspronkelijke kennis. Ka Zenzile is geboren in Lady Frere, Oost-Kaap, in 1986. Hij heeft zijn MA Fine Art behaald aan de Michaelis School of Fine Art, University of Cape Town. Hij heeft de Tollman Award for Visual Art in 2014 toegereikt gekregen, de Michaelis Prize in 2013, en was shortlisted voor de eerste Norval Sovereign African Art Prize. Hij was een van de drie kunstenaars die geselecteerd waren voor The Stronger We Become in het Zuid-Afrikaans Paviljoen op de Venetië Biennale van 2019, gecureerd door Nomusa Makhubu en Nkule Mabaso.

meer-info

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Entoto Band brengt een hedendaagse interpretatie van Ethiopische funk van de ’60s. Bulderende saxofoons, soulvolle zang en groovende ritmes smelten samen in een energieke performance, terwijl  het publiek zich waant op de dansvloer van swingend Addis Ababa! Entoto is: Helen Mengestu – vocals; Million Tewelde – saxophone / aerophone / vocals; Joep Pelt – guitar; Elvis Sergo – Hammond organ / synthesizers; DJ de Koning – percussion; Randell Sambo – drums

entotoband speellijst

Lebohang Kganye verkent de persoonlijke en gezamenlijke 'microgeschiedenissen' van haar familie. Ze onderzoekt dit in de context van de bredere traumatische geschiedenis van Zuid-Afrika van voor, tijdens en in de nasleep van apartheid en kolonialisme. De tentoonstelling benadrukt haar complexe visuele vocabulaire en de diversiteit van media zoals fotografische montages, ruimtelijke installaties/decorontwerp, filmanimaties en patchwork. Kganye beweegt zich moeiteloos binnen de mogelijkheden om het medium fotografie en het Zuid-Afrikaanse culturele erfgoed te dekoloniseren. Lebohang Kganye (1990, Johannesburg, ZA) maakte in 2009 kennis met fotografie tijdens de Market Photo Workshop in Johannesburg en voltooide het Advanced Photography Program in 2011. Ze behaalde een diploma in Schone Kunsten aan de Universiteit van Johannesburg in 2014 en doet momenteel haar Master in Fine Arts aan de Witwatersrand University. Naast de Foam Paul Huf Award 2022 ontving ze recent andere prestigieuze prijzen zoals de Grand Prix Images Vevey 2021/22, Paulo Cunha e Silva Art Prize 2020 en de Camera Austria Award van 2019.

foam

Tot in de jaren ’70 wilden veel fotografen niets van kleurenfotografie weten. Zwartwit was de norm. Zestig jaar later is dit beeld totaal anders. De tentoonstelling New Horizons brengt een cruciale omslag in de geschiedenis van de fotografie in beeld. Kleur is op alle terreinen van de fotografie doorgedrongen, en niet meer weg te denken. Het Rijksmuseum belicht deze zomer met de tentoonstelling hoogtepunten uit de moderne kleurenfotografie. Met onder andere werk van Viviane Sassen, Michael Wolf, Pieter Hugo (Zuid-Afrika) en Ruud van Empel. Met de opkomst van kleurenfotografie zijn ook grenzen tussen genres vervaagd. Kunstzinnige- en documentairefotografie groeien naar elkaar toe. Fotografie is nog altijd een belangrijk medium om te laten zien hoe mensen leven. Soms gebeurt dat op subtiele en indirecte wijze. Zo documenteert Henk Wildschut de vluchtelingen bij Calais zonder henzelf in beeld te brengen, alleen de tenten en andere bouwsels waarin ze leven. Michael Wolf verbeeldde de woonomstandigheden in Hong Kong, niet door de interieurs zelf te fotograferen maar de onmenselijke grootte en anonimiteit van de buitenkanten van wolkenkrabbers. Daarmee zetten zij de zichtbare wereld naar hun hand. Dat doen ook Jacquie Maria Wessels met stillevens in autogarages, Anne Geene met de natuur en Ruud van Empel schept uit het niets een compleet nieuwe wereld.

rijksmuseum

Deze tentoonstelling vertrekt van Simnikiwe Buhlungu’s onderzoekspunten, waarvan dit moment plassen bezoekt als lichamen die agency hebben om tot/met ons te spreken. Wat is een ecosysteem dat leeft in een plas? Hoe zit het met een plas die bestaat als een metaforische pauze? Buhlungu kijkt naar de historische chronologieën van plassen – en de omstandigheden die hun aanwezigheid bepalen – om te laten zien hoe verschillende epistemologieën en manieren van weten kunnen worden ontmoet en iets kunnen verwoorden dat anders zo gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. De tentoonstelling bestaat uit twee delen: de tentoonstelling in de hoofdruimte van de galerie en de speciale performance op 4 juni samen met Negiste Yesside Johnson

meer-info

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder

PhD candidate: KP (Kehinde) Adeosun. Promotor: prof.dr.ir. PJM (Peter) Oosterveer. Co-promotor: dr. MF (Mary) Greene. Access to food is of central relevance for food security, health, and sustainability of people around the world. In recent years, many developing urban centers in Africa and throughout the Global South have witnessed a shift in how the urban poor access their food from household-based to increasingly out-of-home food consumption. The lives of these poor urban dwellers have undergone significant transformations as a result of urban development and changing infrastructure. These developments have spurred the expansion of informal ready-to-eat food vending. In several decades, street foods have become an important, informal, part of the urban food supply system. However, there are many concerns about the safety and diversity of food purchased from these food outlets. This thesis therefore explores the social dynamics characterizing informal ready-to-eat food vending and consuming with a focus on health and diversity to look for ways to address the current challenges.

more-info

The title refers to the intangible world of dreams as a space of learning where extraordinary, overlooked and discredited places of knowledge are illuminated. The exhibition which will festively open during Amsterdam Art Week, includes works out of two  installations, Zinodaka, 2022 and Ntabamanzi, 2022, along with the video work Rolling Mountains Dream, 2021. Gqunta examines the enclosures imposed upon African knowledge systems and sees this deprival as a symptom of colonial history and conquest. She positions dreams as a response to this curtailment and a space from which new languages, wisdoms and information for living emerge.

more-info

Stevenson presenteert met veel genoegen Ayinethi iyadyudyuza!, Mawande Ka Zenzile’s eerste solo tentoonstelling in Amsterdam. De nieuwe schilderijen van de kunstenaar, gemaakt met koeienmest en olieverf, zijn gebaseerd op zijn isiXhosa gebruiken. Hij schrijft de niet-representatieve beelden toe aan archetypische vormen die relateren aan zijn levensweg als itola (traditionele genezer), het landschap rond zijn voorouderlijk huis in de Oost-Kaap, en de daaruit voortkomende oorspronkelijke kennis. Ka Zenzile is geboren in Lady Frere, Oost-Kaap, in 1986. Hij heeft zijn MA Fine Art behaald aan de Michaelis School of Fine Art, University of Cape Town. Hij heeft de Tollman Award for Visual Art in 2014 toegereikt gekregen, de Michaelis Prize in 2013, en was shortlisted voor de eerste Norval Sovereign African Art Prize. Hij was een van de drie kunstenaars die geselecteerd waren voor The Stronger We Become in het Zuid-Afrikaans Paviljoen op de Venetië Biennale van 2019, gecureerd door Nomusa Makhubu en Nkule Mabaso.

meer-info

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Entoto Band brengt een hedendaagse interpretatie van Ethiopische funk van de ’60s. Bulderende saxofoons, soulvolle zang en groovende ritmes smelten samen in een energieke performance, terwijl  het publiek zich waant op de dansvloer van swingend Addis Ababa! Entoto is: Helen Mengestu – vocals; Million Tewelde – saxophone / aerophone / vocals; Joep Pelt – guitar; Elvis Sergo – Hammond organ / synthesizers; DJ de Koning – percussion; Randell Sambo – drums

entotoband speellijst

Lebohang Kganye verkent de persoonlijke en gezamenlijke 'microgeschiedenissen' van haar familie. Ze onderzoekt dit in de context van de bredere traumatische geschiedenis van Zuid-Afrika van voor, tijdens en in de nasleep van apartheid en kolonialisme. De tentoonstelling benadrukt haar complexe visuele vocabulaire en de diversiteit van media zoals fotografische montages, ruimtelijke installaties/decorontwerp, filmanimaties en patchwork. Kganye beweegt zich moeiteloos binnen de mogelijkheden om het medium fotografie en het Zuid-Afrikaanse culturele erfgoed te dekoloniseren. Lebohang Kganye (1990, Johannesburg, ZA) maakte in 2009 kennis met fotografie tijdens de Market Photo Workshop in Johannesburg en voltooide het Advanced Photography Program in 2011. Ze behaalde een diploma in Schone Kunsten aan de Universiteit van Johannesburg in 2014 en doet momenteel haar Master in Fine Arts aan de Witwatersrand University. Naast de Foam Paul Huf Award 2022 ontving ze recent andere prestigieuze prijzen zoals de Grand Prix Images Vevey 2021/22, Paulo Cunha e Silva Art Prize 2020 en de Camera Austria Award van 2019.

foam

Tot in de jaren ’70 wilden veel fotografen niets van kleurenfotografie weten. Zwartwit was de norm. Zestig jaar later is dit beeld totaal anders. De tentoonstelling New Horizons brengt een cruciale omslag in de geschiedenis van de fotografie in beeld. Kleur is op alle terreinen van de fotografie doorgedrongen, en niet meer weg te denken. Het Rijksmuseum belicht deze zomer met de tentoonstelling hoogtepunten uit de moderne kleurenfotografie. Met onder andere werk van Viviane Sassen, Michael Wolf, Pieter Hugo (Zuid-Afrika) en Ruud van Empel. Met de opkomst van kleurenfotografie zijn ook grenzen tussen genres vervaagd. Kunstzinnige- en documentairefotografie groeien naar elkaar toe. Fotografie is nog altijd een belangrijk medium om te laten zien hoe mensen leven. Soms gebeurt dat op subtiele en indirecte wijze. Zo documenteert Henk Wildschut de vluchtelingen bij Calais zonder henzelf in beeld te brengen, alleen de tenten en andere bouwsels waarin ze leven. Michael Wolf verbeeldde de woonomstandigheden in Hong Kong, niet door de interieurs zelf te fotograferen maar de onmenselijke grootte en anonimiteit van de buitenkanten van wolkenkrabbers. Daarmee zetten zij de zichtbare wereld naar hun hand. Dat doen ook Jacquie Maria Wessels met stillevens in autogarages, Anne Geene met de natuur en Ruud van Empel schept uit het niets een compleet nieuwe wereld.

rijksmuseum

Deze tentoonstelling vertrekt van Simnikiwe Buhlungu’s onderzoekspunten, waarvan dit moment plassen bezoekt als lichamen die agency hebben om tot/met ons te spreken. Wat is een ecosysteem dat leeft in een plas? Hoe zit het met een plas die bestaat als een metaforische pauze? Buhlungu kijkt naar de historische chronologieën van plassen – en de omstandigheden die hun aanwezigheid bepalen – om te laten zien hoe verschillende epistemologieën en manieren van weten kunnen worden ontmoet en iets kunnen verwoorden dat anders zo gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. De tentoonstelling bestaat uit twee delen: de tentoonstelling in de hoofdruimte van de galerie en de speciale performance op 4 juni samen met Negiste Yesside Johnson

meer-info

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder

The title refers to the intangible world of dreams as a space of learning where extraordinary, overlooked and discredited places of knowledge are illuminated. The exhibition which will festively open during Amsterdam Art Week, includes works out of two  installations, Zinodaka, 2022 and Ntabamanzi, 2022, along with the video work Rolling Mountains Dream, 2021. Gqunta examines the enclosures imposed upon African knowledge systems and sees this deprival as a symptom of colonial history and conquest. She positions dreams as a response to this curtailment and a space from which new languages, wisdoms and information for living emerge.

more-info

Stevenson presenteert met veel genoegen Ayinethi iyadyudyuza!, Mawande Ka Zenzile’s eerste solo tentoonstelling in Amsterdam. De nieuwe schilderijen van de kunstenaar, gemaakt met koeienmest en olieverf, zijn gebaseerd op zijn isiXhosa gebruiken. Hij schrijft de niet-representatieve beelden toe aan archetypische vormen die relateren aan zijn levensweg als itola (traditionele genezer), het landschap rond zijn voorouderlijk huis in de Oost-Kaap, en de daaruit voortkomende oorspronkelijke kennis. Ka Zenzile is geboren in Lady Frere, Oost-Kaap, in 1986. Hij heeft zijn MA Fine Art behaald aan de Michaelis School of Fine Art, University of Cape Town. Hij heeft de Tollman Award for Visual Art in 2014 toegereikt gekregen, de Michaelis Prize in 2013, en was shortlisted voor de eerste Norval Sovereign African Art Prize. Hij was een van de drie kunstenaars die geselecteerd waren voor The Stronger We Become in het Zuid-Afrikaans Paviljoen op de Venetië Biennale van 2019, gecureerd door Nomusa Makhubu en Nkule Mabaso.

meer-info

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Entoto Band brengt een hedendaagse interpretatie van Ethiopische funk van de ’60s. Bulderende saxofoons, soulvolle zang en groovende ritmes smelten samen in een energieke performance, terwijl  het publiek zich waant op de dansvloer van swingend Addis Ababa! Entoto is: Helen Mengestu – vocals; Million Tewelde – saxophone / aerophone / vocals; Joep Pelt – guitar; Elvis Sergo – Hammond organ / synthesizers; DJ de Koning – percussion; Randell Sambo – drums

entotoband speellijst

Goddelijke female power in een magisch samenspel van dans en rituelen, poëzie en rap. In de solovoorstelling Akal van de Belgisch-Marokkaanse choreograaf Radouan Mriziga geeft Dorothée Munyaneza (Rwanda) godinnenkracht gestalte. Ze belichaamt de almachtige en angstaanjagende krachten van de godin Neith in een architectonisch landschap gevormd door rituelen, dans, spoken word en rap. Akal is het laatste deel in Radouan Mriziga’s trilogie over de wijsheden van de Imazighen. Imazighen, oftewel ‘vrije mensen’, zijn de oorspronkelijke bewoners van Noord-Afrika wiens kennis eeuwenlang is onderdrukt en toegeëigend door de Mediterraanse narratieven. Voor Mriziga bevatten deze wijsheden een kiem van een nieuwe, inclusievere toekomst. Elk deel bestaat uit een solovoorstelling rond een vrouwelijke mythologische figuur. In Akal, wat ‘aarde’ betekent, brengt de Belgisch-Marokkaanse choreograaf een eerbetoon aan de vrouwelijke energie die de cultuur van de Imazighen belichaamt en doorgeeft: de oud-Egyptische godin Neith.

meer-info

Lebohang Kganye verkent de persoonlijke en gezamenlijke 'microgeschiedenissen' van haar familie. Ze onderzoekt dit in de context van de bredere traumatische geschiedenis van Zuid-Afrika van voor, tijdens en in de nasleep van apartheid en kolonialisme. De tentoonstelling benadrukt haar complexe visuele vocabulaire en de diversiteit van media zoals fotografische montages, ruimtelijke installaties/decorontwerp, filmanimaties en patchwork. Kganye beweegt zich moeiteloos binnen de mogelijkheden om het medium fotografie en het Zuid-Afrikaanse culturele erfgoed te dekoloniseren. Lebohang Kganye (1990, Johannesburg, ZA) maakte in 2009 kennis met fotografie tijdens de Market Photo Workshop in Johannesburg en voltooide het Advanced Photography Program in 2011. Ze behaalde een diploma in Schone Kunsten aan de Universiteit van Johannesburg in 2014 en doet momenteel haar Master in Fine Arts aan de Witwatersrand University. Naast de Foam Paul Huf Award 2022 ontving ze recent andere prestigieuze prijzen zoals de Grand Prix Images Vevey 2021/22, Paulo Cunha e Silva Art Prize 2020 en de Camera Austria Award van 2019.

foam

Tot in de jaren ’70 wilden veel fotografen niets van kleurenfotografie weten. Zwartwit was de norm. Zestig jaar later is dit beeld totaal anders. De tentoonstelling New Horizons brengt een cruciale omslag in de geschiedenis van de fotografie in beeld. Kleur is op alle terreinen van de fotografie doorgedrongen, en niet meer weg te denken. Het Rijksmuseum belicht deze zomer met de tentoonstelling hoogtepunten uit de moderne kleurenfotografie. Met onder andere werk van Viviane Sassen, Michael Wolf, Pieter Hugo (Zuid-Afrika) en Ruud van Empel. Met de opkomst van kleurenfotografie zijn ook grenzen tussen genres vervaagd. Kunstzinnige- en documentairefotografie groeien naar elkaar toe. Fotografie is nog altijd een belangrijk medium om te laten zien hoe mensen leven. Soms gebeurt dat op subtiele en indirecte wijze. Zo documenteert Henk Wildschut de vluchtelingen bij Calais zonder henzelf in beeld te brengen, alleen de tenten en andere bouwsels waarin ze leven. Michael Wolf verbeeldde de woonomstandigheden in Hong Kong, niet door de interieurs zelf te fotograferen maar de onmenselijke grootte en anonimiteit van de buitenkanten van wolkenkrabbers. Daarmee zetten zij de zichtbare wereld naar hun hand. Dat doen ook Jacquie Maria Wessels met stillevens in autogarages, Anne Geene met de natuur en Ruud van Empel schept uit het niets een compleet nieuwe wereld.

rijksmuseum

Deze tentoonstelling vertrekt van Simnikiwe Buhlungu’s onderzoekspunten, waarvan dit moment plassen bezoekt als lichamen die agency hebben om tot/met ons te spreken. Wat is een ecosysteem dat leeft in een plas? Hoe zit het met een plas die bestaat als een metaforische pauze? Buhlungu kijkt naar de historische chronologieën van plassen – en de omstandigheden die hun aanwezigheid bepalen – om te laten zien hoe verschillende epistemologieën en manieren van weten kunnen worden ontmoet en iets kunnen verwoorden dat anders zo gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. De tentoonstelling bestaat uit twee delen: de tentoonstelling in de hoofdruimte van de galerie en de speciale performance op 4 juni samen met Negiste Yesside Johnson

meer-info

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder

The title refers to the intangible world of dreams as a space of learning where extraordinary, overlooked and discredited places of knowledge are illuminated. The exhibition which will festively open during Amsterdam Art Week, includes works out of two  installations, Zinodaka, 2022 and Ntabamanzi, 2022, along with the video work Rolling Mountains Dream, 2021. Gqunta examines the enclosures imposed upon African knowledge systems and sees this deprival as a symptom of colonial history and conquest. She positions dreams as a response to this curtailment and a space from which new languages, wisdoms and information for living emerge.

more-info

Stevenson presenteert met veel genoegen Ayinethi iyadyudyuza!, Mawande Ka Zenzile’s eerste solo tentoonstelling in Amsterdam. De nieuwe schilderijen van de kunstenaar, gemaakt met koeienmest en olieverf, zijn gebaseerd op zijn isiXhosa gebruiken. Hij schrijft de niet-representatieve beelden toe aan archetypische vormen die relateren aan zijn levensweg als itola (traditionele genezer), het landschap rond zijn voorouderlijk huis in de Oost-Kaap, en de daaruit voortkomende oorspronkelijke kennis. Ka Zenzile is geboren in Lady Frere, Oost-Kaap, in 1986. Hij heeft zijn MA Fine Art behaald aan de Michaelis School of Fine Art, University of Cape Town. Hij heeft de Tollman Award for Visual Art in 2014 toegereikt gekregen, de Michaelis Prize in 2013, en was shortlisted voor de eerste Norval Sovereign African Art Prize. Hij was een van de drie kunstenaars die geselecteerd waren voor The Stronger We Become in het Zuid-Afrikaans Paviljoen op de Venetië Biennale van 2019, gecureerd door Nomusa Makhubu en Nkule Mabaso.

meer-info

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Entoto Band brengt een hedendaagse interpretatie van Ethiopische funk van de ’60s. Bulderende saxofoons, soulvolle zang en groovende ritmes smelten samen in een energieke performance, terwijl  het publiek zich waant op de dansvloer van swingend Addis Ababa! Entoto is: Helen Mengestu – vocals; Million Tewelde – saxophone / aerophone / vocals; Joep Pelt – guitar; Elvis Sergo – Hammond organ / synthesizers; DJ de Koning – percussion; Randell Sambo – drums

entotoband speellijst

Goddelijke female power in een magisch samenspel van dans en rituelen, poëzie en rap. In de solovoorstelling Akal van de Belgisch-Marokkaanse choreograaf Radouan Mriziga geeft Dorothée Munyaneza (Rwanda) godinnenkracht gestalte. Ze belichaamt de almachtige en angstaanjagende krachten van de godin Neith in een architectonisch landschap gevormd door rituelen, dans, spoken word en rap. Akal is het laatste deel in Radouan Mriziga’s trilogie over de wijsheden van de Imazighen. Imazighen, oftewel ‘vrije mensen’, zijn de oorspronkelijke bewoners van Noord-Afrika wiens kennis eeuwenlang is onderdrukt en toegeëigend door de Mediterraanse narratieven. Voor Mriziga bevatten deze wijsheden een kiem van een nieuwe, inclusievere toekomst. Elk deel bestaat uit een solovoorstelling rond een vrouwelijke mythologische figuur. In Akal, wat ‘aarde’ betekent, brengt de Belgisch-Marokkaanse choreograaf een eerbetoon aan de vrouwelijke energie die de cultuur van de Imazighen belichaamt en doorgeeft: de oud-Egyptische godin Neith.

meer-info

Lebohang Kganye verkent de persoonlijke en gezamenlijke 'microgeschiedenissen' van haar familie. Ze onderzoekt dit in de context van de bredere traumatische geschiedenis van Zuid-Afrika van voor, tijdens en in de nasleep van apartheid en kolonialisme. De tentoonstelling benadrukt haar complexe visuele vocabulaire en de diversiteit van media zoals fotografische montages, ruimtelijke installaties/decorontwerp, filmanimaties en patchwork. Kganye beweegt zich moeiteloos binnen de mogelijkheden om het medium fotografie en het Zuid-Afrikaanse culturele erfgoed te dekoloniseren. Lebohang Kganye (1990, Johannesburg, ZA) maakte in 2009 kennis met fotografie tijdens de Market Photo Workshop in Johannesburg en voltooide het Advanced Photography Program in 2011. Ze behaalde een diploma in Schone Kunsten aan de Universiteit van Johannesburg in 2014 en doet momenteel haar Master in Fine Arts aan de Witwatersrand University. Naast de Foam Paul Huf Award 2022 ontving ze recent andere prestigieuze prijzen zoals de Grand Prix Images Vevey 2021/22, Paulo Cunha e Silva Art Prize 2020 en de Camera Austria Award van 2019.

foam

Tot in de jaren ’70 wilden veel fotografen niets van kleurenfotografie weten. Zwartwit was de norm. Zestig jaar later is dit beeld totaal anders. De tentoonstelling New Horizons brengt een cruciale omslag in de geschiedenis van de fotografie in beeld. Kleur is op alle terreinen van de fotografie doorgedrongen, en niet meer weg te denken. Het Rijksmuseum belicht deze zomer met de tentoonstelling hoogtepunten uit de moderne kleurenfotografie. Met onder andere werk van Viviane Sassen, Michael Wolf, Pieter Hugo (Zuid-Afrika) en Ruud van Empel. Met de opkomst van kleurenfotografie zijn ook grenzen tussen genres vervaagd. Kunstzinnige- en documentairefotografie groeien naar elkaar toe. Fotografie is nog altijd een belangrijk medium om te laten zien hoe mensen leven. Soms gebeurt dat op subtiele en indirecte wijze. Zo documenteert Henk Wildschut de vluchtelingen bij Calais zonder henzelf in beeld te brengen, alleen de tenten en andere bouwsels waarin ze leven. Michael Wolf verbeeldde de woonomstandigheden in Hong Kong, niet door de interieurs zelf te fotograferen maar de onmenselijke grootte en anonimiteit van de buitenkanten van wolkenkrabbers. Daarmee zetten zij de zichtbare wereld naar hun hand. Dat doen ook Jacquie Maria Wessels met stillevens in autogarages, Anne Geene met de natuur en Ruud van Empel schept uit het niets een compleet nieuwe wereld.

rijksmuseum

Deze tentoonstelling vertrekt van Simnikiwe Buhlungu’s onderzoekspunten, waarvan dit moment plassen bezoekt als lichamen die agency hebben om tot/met ons te spreken. Wat is een ecosysteem dat leeft in een plas? Hoe zit het met een plas die bestaat als een metaforische pauze? Buhlungu kijkt naar de historische chronologieën van plassen – en de omstandigheden die hun aanwezigheid bepalen – om te laten zien hoe verschillende epistemologieën en manieren van weten kunnen worden ontmoet en iets kunnen verwoorden dat anders zo gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. De tentoonstelling bestaat uit twee delen: de tentoonstelling in de hoofdruimte van de galerie en de speciale performance op 4 juni samen met Negiste Yesside Johnson

meer-info

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder

The title refers to the intangible world of dreams as a space of learning where extraordinary, overlooked and discredited places of knowledge are illuminated. The exhibition which will festively open during Amsterdam Art Week, includes works out of two  installations, Zinodaka, 2022 and Ntabamanzi, 2022, along with the video work Rolling Mountains Dream, 2021. Gqunta examines the enclosures imposed upon African knowledge systems and sees this deprival as a symptom of colonial history and conquest. She positions dreams as a response to this curtailment and a space from which new languages, wisdoms and information for living emerge.

more-info

Stevenson presenteert met veel genoegen Ayinethi iyadyudyuza!, Mawande Ka Zenzile’s eerste solo tentoonstelling in Amsterdam. De nieuwe schilderijen van de kunstenaar, gemaakt met koeienmest en olieverf, zijn gebaseerd op zijn isiXhosa gebruiken. Hij schrijft de niet-representatieve beelden toe aan archetypische vormen die relateren aan zijn levensweg als itola (traditionele genezer), het landschap rond zijn voorouderlijk huis in de Oost-Kaap, en de daaruit voortkomende oorspronkelijke kennis. Ka Zenzile is geboren in Lady Frere, Oost-Kaap, in 1986. Hij heeft zijn MA Fine Art behaald aan de Michaelis School of Fine Art, University of Cape Town. Hij heeft de Tollman Award for Visual Art in 2014 toegereikt gekregen, de Michaelis Prize in 2013, en was shortlisted voor de eerste Norval Sovereign African Art Prize. Hij was een van de drie kunstenaars die geselecteerd waren voor The Stronger We Become in het Zuid-Afrikaans Paviljoen op de Venetië Biennale van 2019, gecureerd door Nomusa Makhubu en Nkule Mabaso.

meer-info

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Entoto Band brengt een hedendaagse interpretatie van Ethiopische funk van de ’60s. Bulderende saxofoons, soulvolle zang en groovende ritmes smelten samen in een energieke performance, terwijl  het publiek zich waant op de dansvloer van swingend Addis Ababa! Entoto is: Helen Mengestu – vocals; Million Tewelde – saxophone / aerophone / vocals; Joep Pelt – guitar; Elvis Sergo – Hammond organ / synthesizers; DJ de Koning – percussion; Randell Sambo – drums

entotoband speellijst

Lebohang Kganye verkent de persoonlijke en gezamenlijke 'microgeschiedenissen' van haar familie. Ze onderzoekt dit in de context van de bredere traumatische geschiedenis van Zuid-Afrika van voor, tijdens en in de nasleep van apartheid en kolonialisme. De tentoonstelling benadrukt haar complexe visuele vocabulaire en de diversiteit van media zoals fotografische montages, ruimtelijke installaties/decorontwerp, filmanimaties en patchwork. Kganye beweegt zich moeiteloos binnen de mogelijkheden om het medium fotografie en het Zuid-Afrikaanse culturele erfgoed te dekoloniseren. Lebohang Kganye (1990, Johannesburg, ZA) maakte in 2009 kennis met fotografie tijdens de Market Photo Workshop in Johannesburg en voltooide het Advanced Photography Program in 2011. Ze behaalde een diploma in Schone Kunsten aan de Universiteit van Johannesburg in 2014 en doet momenteel haar Master in Fine Arts aan de Witwatersrand University. Naast de Foam Paul Huf Award 2022 ontving ze recent andere prestigieuze prijzen zoals de Grand Prix Images Vevey 2021/22, Paulo Cunha e Silva Art Prize 2020 en de Camera Austria Award van 2019.

foam

Tot in de jaren ’70 wilden veel fotografen niets van kleurenfotografie weten. Zwartwit was de norm. Zestig jaar later is dit beeld totaal anders. De tentoonstelling New Horizons brengt een cruciale omslag in de geschiedenis van de fotografie in beeld. Kleur is op alle terreinen van de fotografie doorgedrongen, en niet meer weg te denken. Het Rijksmuseum belicht deze zomer met de tentoonstelling hoogtepunten uit de moderne kleurenfotografie. Met onder andere werk van Viviane Sassen, Michael Wolf, Pieter Hugo (Zuid-Afrika) en Ruud van Empel. Met de opkomst van kleurenfotografie zijn ook grenzen tussen genres vervaagd. Kunstzinnige- en documentairefotografie groeien naar elkaar toe. Fotografie is nog altijd een belangrijk medium om te laten zien hoe mensen leven. Soms gebeurt dat op subtiele en indirecte wijze. Zo documenteert Henk Wildschut de vluchtelingen bij Calais zonder henzelf in beeld te brengen, alleen de tenten en andere bouwsels waarin ze leven. Michael Wolf verbeeldde de woonomstandigheden in Hong Kong, niet door de interieurs zelf te fotograferen maar de onmenselijke grootte en anonimiteit van de buitenkanten van wolkenkrabbers. Daarmee zetten zij de zichtbare wereld naar hun hand. Dat doen ook Jacquie Maria Wessels met stillevens in autogarages, Anne Geene met de natuur en Ruud van Empel schept uit het niets een compleet nieuwe wereld.

rijksmuseum

Programma NN North Sea Jazz Festival 2023 met uit Afrika o.a.:Trio Da Kali & North Sea String Quartet, Abdullah Ibrahim Trio, AFRICA / BRASS ft. Binker Golding, Orchestra Baobab, Salif Keita, Ndlovu Youth Choir, Sampa The Great,

northseajazz

Deze tentoonstelling vertrekt van Simnikiwe Buhlungu’s onderzoekspunten, waarvan dit moment plassen bezoekt als lichamen die agency hebben om tot/met ons te spreken. Wat is een ecosysteem dat leeft in een plas? Hoe zit het met een plas die bestaat als een metaforische pauze? Buhlungu kijkt naar de historische chronologieën van plassen – en de omstandigheden die hun aanwezigheid bepalen – om te laten zien hoe verschillende epistemologieën en manieren van weten kunnen worden ontmoet en iets kunnen verwoorden dat anders zo gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. De tentoonstelling bestaat uit twee delen: de tentoonstelling in de hoofdruimte van de galerie en de speciale performance op 4 juni samen met Negiste Yesside Johnson

meer-info

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder

Op 7 juli geeft Zijne Excellentie Kgalema Motlanthe, voormalig president van Zuid-Afrika, een publiekslezing aan de Universiteit Leiden. De lezing begint om 10.30 uur en wordt afgesloten met een Q&A-sessie. De titel van de lezing is: Africa’s Development: Transformation Through Industrialization. De heer Motlanthe is beschermheer van de Kgalema Motlanthe Foundation, die in 2014 werd opgericht. De missie van de stichting is om bij te dragen aan rechtvaardige en inclusieve groei in Zuid-Afrika en het Afrikaanse continent. Dit doet de stichting door programma's te faciliteren op het gebied van dialoog, jeugd, onderwijs, gemeenschapsontwikkeling en sociale cohesie. Deze lezing wordt georganiseerd door de Universiteit Leiden en de Leiden African Studies Assembly (LeidenASA). Let op: Dit is een fysiek evenement, online deelname is niet mogelijk. Aanmelden verplicht via deze link. Locatie: Wijnhaven (Klein Auditorium), Turfmarkt 99, 2511 DP Den Haag.

meer-info

The title refers to the intangible world of dreams as a space of learning where extraordinary, overlooked and discredited places of knowledge are illuminated. The exhibition which will festively open during Amsterdam Art Week, includes works out of two  installations, Zinodaka, 2022 and Ntabamanzi, 2022, along with the video work Rolling Mountains Dream, 2021. Gqunta examines the enclosures imposed upon African knowledge systems and sees this deprival as a symptom of colonial history and conquest. She positions dreams as a response to this curtailment and a space from which new languages, wisdoms and information for living emerge.

more-info

Stevenson presenteert met veel genoegen Ayinethi iyadyudyuza!, Mawande Ka Zenzile’s eerste solo tentoonstelling in Amsterdam. De nieuwe schilderijen van de kunstenaar, gemaakt met koeienmest en olieverf, zijn gebaseerd op zijn isiXhosa gebruiken. Hij schrijft de niet-representatieve beelden toe aan archetypische vormen die relateren aan zijn levensweg als itola (traditionele genezer), het landschap rond zijn voorouderlijk huis in de Oost-Kaap, en de daaruit voortkomende oorspronkelijke kennis. Ka Zenzile is geboren in Lady Frere, Oost-Kaap, in 1986. Hij heeft zijn MA Fine Art behaald aan de Michaelis School of Fine Art, University of Cape Town. Hij heeft de Tollman Award for Visual Art in 2014 toegereikt gekregen, de Michaelis Prize in 2013, en was shortlisted voor de eerste Norval Sovereign African Art Prize. Hij was een van de drie kunstenaars die geselecteerd waren voor The Stronger We Become in het Zuid-Afrikaans Paviljoen op de Venetië Biennale van 2019, gecureerd door Nomusa Makhubu en Nkule Mabaso.

meer-info

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Entoto Band brengt een hedendaagse interpretatie van Ethiopische funk van de ’60s. Bulderende saxofoons, soulvolle zang en groovende ritmes smelten samen in een energieke performance, terwijl  het publiek zich waant op de dansvloer van swingend Addis Ababa! Entoto is: Helen Mengestu – vocals; Million Tewelde – saxophone / aerophone / vocals; Joep Pelt – guitar; Elvis Sergo – Hammond organ / synthesizers; DJ de Koning – percussion; Randell Sambo – drums

entotoband speellijst

Lebohang Kganye verkent de persoonlijke en gezamenlijke 'microgeschiedenissen' van haar familie. Ze onderzoekt dit in de context van de bredere traumatische geschiedenis van Zuid-Afrika van voor, tijdens en in de nasleep van apartheid en kolonialisme. De tentoonstelling benadrukt haar complexe visuele vocabulaire en de diversiteit van media zoals fotografische montages, ruimtelijke installaties/decorontwerp, filmanimaties en patchwork. Kganye beweegt zich moeiteloos binnen de mogelijkheden om het medium fotografie en het Zuid-Afrikaanse culturele erfgoed te dekoloniseren. Lebohang Kganye (1990, Johannesburg, ZA) maakte in 2009 kennis met fotografie tijdens de Market Photo Workshop in Johannesburg en voltooide het Advanced Photography Program in 2011. Ze behaalde een diploma in Schone Kunsten aan de Universiteit van Johannesburg in 2014 en doet momenteel haar Master in Fine Arts aan de Witwatersrand University. Naast de Foam Paul Huf Award 2022 ontving ze recent andere prestigieuze prijzen zoals de Grand Prix Images Vevey 2021/22, Paulo Cunha e Silva Art Prize 2020 en de Camera Austria Award van 2019.

foam

Tot in de jaren ’70 wilden veel fotografen niets van kleurenfotografie weten. Zwartwit was de norm. Zestig jaar later is dit beeld totaal anders. De tentoonstelling New Horizons brengt een cruciale omslag in de geschiedenis van de fotografie in beeld. Kleur is op alle terreinen van de fotografie doorgedrongen, en niet meer weg te denken. Het Rijksmuseum belicht deze zomer met de tentoonstelling hoogtepunten uit de moderne kleurenfotografie. Met onder andere werk van Viviane Sassen, Michael Wolf, Pieter Hugo (Zuid-Afrika) en Ruud van Empel. Met de opkomst van kleurenfotografie zijn ook grenzen tussen genres vervaagd. Kunstzinnige- en documentairefotografie groeien naar elkaar toe. Fotografie is nog altijd een belangrijk medium om te laten zien hoe mensen leven. Soms gebeurt dat op subtiele en indirecte wijze. Zo documenteert Henk Wildschut de vluchtelingen bij Calais zonder henzelf in beeld te brengen, alleen de tenten en andere bouwsels waarin ze leven. Michael Wolf verbeeldde de woonomstandigheden in Hong Kong, niet door de interieurs zelf te fotograferen maar de onmenselijke grootte en anonimiteit van de buitenkanten van wolkenkrabbers. Daarmee zetten zij de zichtbare wereld naar hun hand. Dat doen ook Jacquie Maria Wessels met stillevens in autogarages, Anne Geene met de natuur en Ruud van Empel schept uit het niets een compleet nieuwe wereld.

rijksmuseum

Deze tentoonstelling vertrekt van Simnikiwe Buhlungu’s onderzoekspunten, waarvan dit moment plassen bezoekt als lichamen die agency hebben om tot/met ons te spreken. Wat is een ecosysteem dat leeft in een plas? Hoe zit het met een plas die bestaat als een metaforische pauze? Buhlungu kijkt naar de historische chronologieën van plassen – en de omstandigheden die hun aanwezigheid bepalen – om te laten zien hoe verschillende epistemologieën en manieren van weten kunnen worden ontmoet en iets kunnen verwoorden dat anders zo gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. De tentoonstelling bestaat uit twee delen: de tentoonstelling in de hoofdruimte van de galerie en de speciale performance op 4 juni samen met Negiste Yesside Johnson

meer-info

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder