Regisseur Amil Shivji - Jaar 2021 - Taal Swahili - Ondertiteling English. Following the sold-out premiere in April, Africadelic, in collaboration with African Architecture Matters, presents a second screening of Tug of War (Vuta N’Kuvute) in film theatre Kriterion on Sunday May 28 at 5pm. This award-winning film about love and resistance in the final years of British colonial rule in Zanzibar received its world premiere at the Toronto International Film Festival and was Tanzania’s second Oscar entry ever (and the first in over two decades) – and now you can watch it one more time on the silver screen in the Netherlands! The film will be introduced by Muhammad Juma, an architect and planner from Zanzibar committed to urban conservation and cultural heritage and currently the chief of the Africa Unit of the UNESCO World Heritage Centre. The screening is part of the Africadelic Festival 2023, which is being held from May 24-30 at different venues across Amsterdam. For the full festival program: www.africadelic.com.

more-info

Africadelic Festival presenteert deze intieme documentaire over ‘de diva op blote voeten’, wereldster Cesária Évora uit Kaapverdië. Haar stem bracht haar van armoede naar sterrendom, maar haar enige droom was om vrij te zijn. De film combineert archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië tot een krachtig portret en was een van de highlights van de afgelopen editie van IDFA.

melkweg

Regisseur: Robert Guédiguian. Bambara/Frans. Ondertiteling: EN. Africadelic Festival presenteert de première van de muzikale romance 'Mali Twist', beladen met het drama van politieke verandering in Mali in de jaren zestig en doordrenkt met de muzikale energie van dat decennium. Het is Mali in begin jaren zestig, enkele jaren na de onafhankelijkheid van de Fransen in 1960. De jeugd van Bamako, de hoofdstad van Mali, droomt van politieke vernieuwing en danst de twist op uit het Westen geïmporteerde rock-'n-roll. Samba, een jonge socialist, valt voor de pittige Lara tijdens een van zijn missies naar de het platteland. Om aan haar gedwongen huwelijk te ontsnappen, vlucht Lara met Samba naar de hoofdstad. Maar haar echtgenoot laat het duo niet met rust en de revolutie brengt al snel pijnlijke desillusies met zich mee.

melkweg

Africadelic Festival presenteert deze intieme documentaire over ‘de diva op blote voeten’, wereldster Cesária Évora uit Kaapverdië. Haar stem bracht haar van armoede naar sterrendom, maar haar enige droom was om vrij te zijn. De film combineert archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië tot een krachtig portret en was een van de highlights van de afgelopen editie van IDFA.

melkweg

Africadelic Festival presenteert deze intieme documentaire over ‘de diva op blote voeten’, wereldster Cesária Évora uit Kaapverdië. Haar stem bracht haar van armoede naar sterrendom, maar haar enige droom was om vrij te zijn. De film combineert archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië tot een krachtig portret en was een van de highlights van de afgelopen editie van IDFA.

melkweg

Africadelic Festival presenteert deze intieme documentaire over ‘de diva op blote voeten’, wereldster Cesária Évora uit Kaapverdië. Haar stem bracht haar van armoede naar sterrendom, maar haar enige droom was om vrij te zijn. De film combineert archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië tot een krachtig portret en was een van de highlights van de afgelopen editie van IDFA.

melkweg

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder

Africadelic Festival presenteert deze intieme documentaire over ‘de diva op blote voeten’, wereldster Cesária Évora uit Kaapverdië. Haar stem bracht haar van armoede naar sterrendom, maar haar enige droom was om vrij te zijn. De film combineert archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië tot een krachtig portret en was een van de highlights van de afgelopen editie van IDFA.

melkweg

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder

Ze werd “de diva op blote voeten” genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Uit dit liefdevolle portret doemt een beeld op van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het gortdroge Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde. Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”

filmladder

Eind jaren tachtig verhuist de alleenstaande moeder Rose met haar twee jonge zonen van Ivoorkust naar de Parijse buitenwijken. Ze krijgt onderdak bij haar familie, die haar onder druk zet om te trouwen met een gezamenlijke kennis. Maar de energieke, onafhankelijke Rose kiest liever haar eigen pad. Haar zonen Jean en Ernest zijn het belangrijkst in haar leven. Ze spoort hen aan het beste uit henzelf te halen. Maar toch verdwijnt ze regelmatig uit hun leven. Regisseur Léonor Serraille’s vervolg op haar film Jeune Femme, die in 2017 in Cannes de Caméra d’Or won voor Beste Debuut. Het is een intieme en ontroerende familiekroniek die een periode van dertig jaar omspant. Een verhaal dat in drie hoofdstukken verteld wordt vanuit een wisselend perspectief. Eerst de blik van moeder Rose, daarna die van zoon Jean en uiteindelijk die van Ernest. De ‘petit frère’ uit de titel zijn herinneringen aan de vele obstakels waarmee Rose, Jean en Ernest te maken krijgen. Het nieuwe leven wat ze proberen op te bouwen in Parijs maakt de film tot een hartverscheurend portret.

filmladder